Tereddüt edersin başlarken: "Acaba olur mu, yürür mü bıkmadan bıktırmadan?" Başlarsın sorunun cevabını bulmak umuduyla.
Seversin sevilirsin ama çok özlersin.
Her an sarılamazsın öpüp koklayamazsın için burkulur bir tarafın hep eksiktir.
Günleri sayarsın o gelecek diye..
Pahalıdır çoğu zaman; telefon faturaları, otobüs biletleri.
Ama gözün görmez bir çıktı mı karşına; unutursun her şeyi.
Telefonda sabahlarsın, omzunda değil telefonda ağlarsın. en acısı o ağladığında silemeden gözlerini uyumak zorunda kalırsın.
Aşkı öğrenirsin ayrılığın ne olduğunu öğrenmemek umuduyla...
Benim verdiğim cevapsa : Evet doğru zorlukları vardır bazen.Otobüs biletleri,kontör faturalar ve telefonda (çoğu zaman hakim olamayıp kendine) ağlamak gibi...Ama yine de çok güzeldir bence.
Özlenir... sabredilir, sonra kavuşulur.
Sonra vedalaşılır...
Bir sonraki buluşmaya kadar bir daha ne zaman görüşürüz diye heyecan yapılır,günler sayılır..Hatta gün bitince saatler de sayılır.Hatta iş otobüsün gara giirerken şu boyuta bile gelebilir :
*Hangi kapıdan ineceksin ?
-Bilmem hangisinden ineyim,düşünmedim.
*Hangi kapı daha yakınsa ondan in,ve haber ver.
-Tamam :) sanırım ön kapıdan ineceğim..
Yokluğunda artar kıymeti.Tekrar kavuştuğumuzda şunu da yapalım şuraya da gidelim şunu da konuşalımların hayali kurulur.Ama yetmez o planları gerçekleştirmeye hiçbir vakit ,hiçbir aralık.
O beklenen vuslatta gidermeye onca hasreti..Ayrılık vakti yine çabuk çalar kapıyı.Yine bir sonraki vuslatı beklerken artık sanırsın ki ömrünü teslim edeceksin..Yine de galiba sona mutlu erersen cefasına rağmen CAN'dır cananın . . . :))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder