Terk-i Diyar

Tilkinin dönüp dolaşıp geleceği yerdeyim.Evimde ,şehrimde ,ailemle :)  (şimdilik) Eğitim hayatımın kalanına başka bir şehirde devam edeceğim.Dün yeni şehrime ilk gidişimdi.Daha önce hiç gitmediğim ufak bi şehir seçtim kendime.Elbette sahili olan...O şehir hayalimde yeni sayfam olacaktı.Herşeyi ardımda bırakıp gidecektim şehrime,güyaaa...Bütün geçmişimi ve kötü kaderimi ve hatta gelecek kötü günleri burada bırakıp arkama dahi bakmadan kaçarak gidecektim buralardan,yeni şehrime.Eskiye dair herhangi birşeyi taşımayacaktım şehrime.Beni üzen herşey burada kalacaktı ve ben sadece aile ziyaretlerinde yad edecektim kötü günlerimi.Bir kaç ayda bir belki,bir kaç güncük.Sanıyorum ki bulunduğum şehri terk ,yaşadığım herşeyi terk olmayacak.Eğitim yuvama girdim,bakındım boş boş.Hiçbirşey ifade etmedi bana.Ne heyecan ne sıcaklık ne nefret...Gayet hissiz ve soğukkanlıydım.Duygulara yenik kalmama çabasındaydım belkide :)  Prosedürleri hallettikten sonra çıkış kapısına doğru ilerlerken çok halsiz hissettim kendimi.Merdivene oturdum hemen ,duvara yaslanarak ,sefiller gibi :) O zaman anladım ki aslında eskiye götürecek beni bu şehir.Hep en eskiye.Kendimi öksüz ve ağlak bi çocuk gibi hissedeceğim kimsesiz olduğum bu şehirde.Ve bu yalnızlığıma mazim eşlik edecek katran karası anılarımla.Kim olduğunu tam bilmediğim hamile bir bayan seslendi ,görevliydi galiba ; işlemleri hallederken de görmüştüm çünkü onu.Üşütürsün betona oturma yavrum dedi.Onun o samimi ve zorundalık içeren ikazıyla kalktım oturduğum merdivenden.Sonra azıcık deniz izleyelim dedik.Onca yol geldik,hemen dönmek olmaz.Koyulduk yola.Birden dedim kimsemin olmadığı bu şehirde,nasıl bir maceraya atıldım ben.Tamam hep düşündüğüm birşeydi bu şehri ve yalanmışlıklarımın tümünü bir gün muhakkak terk edecektim.Muhakkak ama muhakkak.Ama o gün bu gün müydü?Hem eğitim hem yeni çevre ikisini birden yürütebilecek miydim acaba?Eğitim hayatımı etkilmeyecek miydi bu içimin yalnızlığı?...derken vardık denize.Uzunca bir iskele.Koyuldum en ucuna doğru yolculuğa.Sonra onunla dedim belki bir gün,şehrime ziyarete geldiğinde,aynı anda buraya basacak ayaklarımız.Sonra kedi gibi sineceğim omzuna.Kapayacağım gözlerimi.Dalgalar ninnimiz olacak.Annemse çok uzakta.Hemen farkına vardım ne yaptığımın ve onu daha ilk günden şehrime getirdiğimin.Kovmaya da kıyamadım,ve denize son bir kez sinirle bakıp hızlıca ayrıldım iskeleden.Sonra da terk-i şehir...

KATRE