Sonra dedim böyle durup durmak olmaz
Yine koyulmak gerek yola
Yine koyulmak gerek yola
Yükümü aldım sırtıma
Zorlanarak da olsa kalktım ayağa
Sonra birisi daha çıktı karşıma
Yol arkadaşlığına...
Güyaaaa.........
Ve yol arkadaşım oldu.
Yürüdükçe ,sırtımdaki yükümden birazını aldı kendi sırtına
Birazını birazını birazını daha derken kuş gibi hafifledim
Sonra pat diye
Sonra pat diye
En beklemediğim ve yüksüzlüğe alıştığım vakitte...
Kendi yüküyle beraber tekrar attı sırtıma yükümü
Vefakar geçmişimi...
Ben hafifliğe alışmıştım oysa
Ben hafifliğe alışmıştım oysa
Sonra tepe taklak oldum küt diye mislincesi sırtıma binen geçmişle
Artık yalnızca eski yüküm de yoktu...
Galiba şu anki durumumun özeti bu
Bir 2 olmaya alışmak zor.
Zorla alıştığınız yalnızlığınıza sırf çevirip...
Birde yeniden 1 olmaya...
KATRE
Çok güzel ifade etmişsiniz hayatı.
YanıtlaSilTeşekkür ederim.Keşke daha güzel ifade edebileceğimiz bir hayat olsaydı...
YanıtlaSil